Ο κομμάτιας στο New Cross

Είχα πάει χθες για καφέ με κάτι παιδιά και καθόμασταν έξω, γιατί -όσο τρελό και να ακούγεται- είχαμε 30 βαθμούς στο Λονδίνο χθες και προχθές. Σήμερα βρέχει βέβαια.
Εκεί λοιπόν που καθόμασταν είχα παρατηρήσει έναν τύπο ο οποίος δεν πήγαινε και πολύ καλά γιατί έριχνε μπουνιές στον αέρα. Εν τέλει εκεί που έπινα τον 6ο καφέ της ημέρας και κάπνιζα στην ησυχία μου και στην ομορφιά και ασφάλεια της παρέας μου έρχεται ο τύπος και μου ζητάει τσιγάρο. Οκ. Να του στρίψω. Βγάζω τον καπνό αλλά έλα μου ντε που αυτός ήθελε βιομηχανοποιημένο τσιγάρο. Τελοσπάντων, αφού ρώτησε κι άλλους και είδε ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αρκέστηκε (!) σ'αυτο που θα του έστριβα. Έλα που ο τύπος δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του οπότε κρατιόταν απ'τον ώμο μου και έλεγε κάτι ακαταλαβίστικα, το συμπέρασμα τον οποίων είναι ότι "Amy Winehouse is a multi-millioner. Are you a multi-millioner?". Μετά έπιασε την κουβέντα με ένα διπλανό τραπέζι εξακολουθώντας να με τραβάει από το μπράτσο -ήθελε αναπτήρα- και ενώ είχαμε σηκωθεί να φύγουμε. Μεσολάβησε ο Τ. και του θύμισε ότι με κρατάει και αν θέλει αναπτήρα, κάναμε και δυο λεπτά να το ανάψουμε γιατί ο τύπος ήταν κομμάτια και έφυγα νιώθοντας λίγο ανήσυχη.

-Ε

Ο ("θεόσταλτος") Βρετανός μπάρμαν

Κλήθηκα να πω την ιστορία. Δεν ήθελα, να σημειωθεί.

Ηταν απόγευμα και καθόμασταν ωραία και καλά στο παρκάκι του City College και απολαμβάναμε τη λιακάδα. Και της Ελευθερίας της μύρισε κοκτέιλ. "Ρε παιδιά, μήπως ξερετε κανένα κοκτέιλ μπαρ εδώ κοντά;". Όχι ρε Ελευθερία, άσε μας κι εσύ τώρα που να ψαχνόμαστε, άσε που τα κοκτέιλ θέλουν και λεφτά. Και σε τρια δευτερόλεπτα σκάει ο τύπος με τα κουπόνια και μας λέει: " Καλησπέρα παιδιά, έχει ανοίξει ένα καινούριο κοκτέιλ μπαρ εδώ δίπλα, μήπως θέλετε κουπόνια να πιείτε δωρεάν;" Έλα χριστέ κι απόστολε, από που ξεφύτρωσες εσυ........ (ασχολίαστο το τι έγινε τα επόμενα 10 λεπτά!)Ε, αυτή ήταν και η χαρά μας. Μ αυτήν μείναμε. Πήγαμε στο μπαρ, πήραμε τα κοκτέιλ μας και ψάχναμε να κρυφτούμε. (εγώ ήμουν η πρώτη που άρχισε να δυσανασχετεί με την κατάσταση-όπως πάντα-, φυσικά η Ελευθερία όσο είχε ένα κοκτέιλ να πίνει, κοσμάρα, ο Νίκος δε, βρήκε τροφή για να αρχίσει να κατεβάζει εξάψαλμους για τους Άγγλους). Το μπαρ ήταν κατακαίνουριο, ο μπάρμαν έκανε δημόσιες σχέσεις με τους μοναδικούς πελάτες του (δηλαδή εμάς) τουτ' έστιν, δε μας άφησε στην ησυχία μας. Μετά από κανά μισάωρο-τόσο αντέξαμε-και μια μικρή σύσκεψη (η μοναδική συζήτηση που καταφέραμε να κάνουμε μεταξύ μας) βγήκε ομόφωνα η απόφαση: "Ε, μμμ...συγνώμη, αλλά μας πήρε ένας φίλος μας τηλέφωνο και πρέπει να φύγουμε αμέσως". Καλά,ε, η ξεπέτα!

Ελευθερία, την επόμενη φορά να έχεις κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό σου.

-Σ.

Το Δέντρο

Αν οι πρώτες βραδιές ήταν δύσκολες, οι τελευταίες μου εδώ είναι ακόμα δυσκολότερες. Χθες βράδυ κοίταγα τα άστρα. Και μετά γύρισα και κοίταξα το δέντρο ακριβώς μπροστά απ το παράθυρό μου. Δεν το είχα προσέξει ποτέ, αλλά ήταν γερμένο προς το μέρος μου. Και νόμιζω πως μιλήσαμε για λίγο. Βρε λες να βρήκα φίλο εδώ και να τον αφήσω τώρα που φεύγω; Τα επόμενα δυο βράδια που μου μένουν θα ξαναδοκιμάσω πάντως.

Αλλά σας παρακαλώ, αν κάποιος βλέπει αυτό το post, πάρτε με ένα τηλέφωνο. Μη μ αφήνετε να μιλάω με τα δέντρα! Έλεος!

-Σ.

Το μικρο Ολλανδεζάκι

Είμαστε όλοι μαζι στο προάυλιο του "σχολειου" με τα 4χρονα και τρώμε κολατσιό (τοστακι για την ακρίβεια). Και αποφασίζω να πιάσω κουβέντα μ' εναν μπόμπιρα που ήταν δίπλα μου εκείνη την ώρα, γιατί βαριόμουνα και είναι πάντα ενδιαφέρον να συζητάς με τα παιδιά. Και όντως, ήταν... Κάτι ξεκίνησα να του λέω, δε θυμάμαι τι, και μου λέει ότι δε μπορεί να μου μιλήσει άλλο γιατι το στόμα του ήταν γεμάτο και δε μπορεί να τα κανει και τα δύο-και να μιλαει και να τρώει!!! Μπράβο ο μικρός! Το βούλωσα κι εγώ λοιπον και έφαγα το τοστάκι μου...

(αλλα ακομα δε μπορώ να το χωνέψω)

-Σ.