Ο ("θεόσταλτος") Βρετανός μπάρμαν

Κλήθηκα να πω την ιστορία. Δεν ήθελα, να σημειωθεί.

Ηταν απόγευμα και καθόμασταν ωραία και καλά στο παρκάκι του City College και απολαμβάναμε τη λιακάδα. Και της Ελευθερίας της μύρισε κοκτέιλ. "Ρε παιδιά, μήπως ξερετε κανένα κοκτέιλ μπαρ εδώ κοντά;". Όχι ρε Ελευθερία, άσε μας κι εσύ τώρα που να ψαχνόμαστε, άσε που τα κοκτέιλ θέλουν και λεφτά. Και σε τρια δευτερόλεπτα σκάει ο τύπος με τα κουπόνια και μας λέει: " Καλησπέρα παιδιά, έχει ανοίξει ένα καινούριο κοκτέιλ μπαρ εδώ δίπλα, μήπως θέλετε κουπόνια να πιείτε δωρεάν;" Έλα χριστέ κι απόστολε, από που ξεφύτρωσες εσυ........ (ασχολίαστο το τι έγινε τα επόμενα 10 λεπτά!)Ε, αυτή ήταν και η χαρά μας. Μ αυτήν μείναμε. Πήγαμε στο μπαρ, πήραμε τα κοκτέιλ μας και ψάχναμε να κρυφτούμε. (εγώ ήμουν η πρώτη που άρχισε να δυσανασχετεί με την κατάσταση-όπως πάντα-, φυσικά η Ελευθερία όσο είχε ένα κοκτέιλ να πίνει, κοσμάρα, ο Νίκος δε, βρήκε τροφή για να αρχίσει να κατεβάζει εξάψαλμους για τους Άγγλους). Το μπαρ ήταν κατακαίνουριο, ο μπάρμαν έκανε δημόσιες σχέσεις με τους μοναδικούς πελάτες του (δηλαδή εμάς) τουτ' έστιν, δε μας άφησε στην ησυχία μας. Μετά από κανά μισάωρο-τόσο αντέξαμε-και μια μικρή σύσκεψη (η μοναδική συζήτηση που καταφέραμε να κάνουμε μεταξύ μας) βγήκε ομόφωνα η απόφαση: "Ε, μμμ...συγνώμη, αλλά μας πήρε ένας φίλος μας τηλέφωνο και πρέπει να φύγουμε αμέσως". Καλά,ε, η ξεπέτα!

Ελευθερία, την επόμενη φορά να έχεις κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό σου.

-Σ.